Nowy Czas

Mr Justice Robert Jay, rys. Joanna Ciechanowska

To był najgorszy rok w historii wydawniczej „Nowego Czasu”. I jednocześnie rok w którym „Nowy Czas” odniósł spektakularny sukces w brytyjskim sądzie (w High Court of Justice), w procesie o zniesławienie, trwającym siedem dni (początkowo przewidziany na dwa tygodnie).

Pozwał nas Jan Serafin, swego czasu działacz społeczny, budowlaniec, hurtownik, uwodziciel i bankrut. Na początku sądowych procedur, które trwały prawie dwa lata, zarzuty usłyszałem nie tylko ja – autor artykułu „Bankructwo nie musi być bolesne”. Na ławie oskarżonych znaleźli się także: Czas Publishers Ltd i dyrektor wydawniczy Teresa Bazarnik Małkiewicz. Już w samym oskarżeniu widać było bizantyjskie zamiary przeciwnika wspomaganego (na co mamy dowody) przez środowiska polonijne, wobec których „Nowy Czas”, jako gazeta środowiskowa, był od dziesięciu lat krytyczny. Dlaczego trzy podmioty? W końcu jako autor, redaktor naczelny i współwłaściciel „Nowego Czasu” to ja byłem odpowiedzialny za publikację. Odpowiedź jest prosta. Jan Serafin i jego doradcy uważali, że z tak zarzuconych sideł nie ma najmniejszej szansy na ucieczkę: zostaniemy bezwzględnie zniszczeni finansowo i psychicznie, a pismo zniknie z wydawniczego horyzontu. To z kolei miało na nas wywrzeć presję i zamiast kontynuowania kosztownej sprawy sądowej zmusić nas do kosztownego kompromisu. Stało się inaczej, chociaż oskarżający w rozbrajający sposób poinformował sędziego (odpowiadając na pytanie czy zdaje sobie sprawę jaki jest następny krok), że „może tylko wygrać”, a kiedy w końcu zrozumiał, że nie będzie to takie łatwe, bo sędzia sprawiedliwy waży każdy gram materiału dowodowego – zaczął płakać, co zresztą przewidziała jedna z jego ofiar.

Od początku jakiekolwiek wyjście ugodowe zdecydowanie odrzucaliśmy, bezkompromisowo dochodząc do prawdy, a Jan Serafin liczył już wygrane pieniądze i obiecywał spłatę niektórym dłużnikom. Był to wyjątkowo stresujący okres trwający dwa lata, ale wydawaliśmy„Nowy Czas” mniej więcej regularnie prawie do samej rozprawy nie informując czytelników (co było naszą decyzją), w jakiej znaleźliśmy się sytuacji.

Mr Justice Robert Jay, wybitny specjalista od prawa medialnego, który prowadził sprawę, uznał, że nasza obrona była uzasadniona i w swoim wyroku obarczył odpowiedzialnością za kosztowny proces (około 500 tys funtów, w dalszym ciągu czekamy na decyzję sądu), do którego, jak podkreślił, nie powinno dojść – Jana Serafina.

Szczegółowe sprawozdanie z naszej walki w High Court of Justice zamieścimy w najbliższym wydaniu „Nowego Czasu”. W starym roku odnieśliśmy ogromny sukces, a nowy rok może być tylko lepszy, czego życzę wszystkim naszym wiernym Czytelnikom, którym z tego miejsca dziękuję za duchowe i finansowe wsparcie.

Dziękuję też wybitnemu prawnikowi, naszemu obrońcy. Anthony Metzer QC (Queen's Counsel) przyszedł nam z pomocą w przysłowiowej ostatniej minucie, wciągając się błyskawicznie w labirynt polskich spraw na angielskim gruncie: remonty w POSK-u, prowadzenie poskowej Jazz Cafe, dom opieki Kolbe House, hurtownia polskiej żywności i wiele, wiele innych. A nad całością naszej obrony podczas procesu czuwał jak demiurg Rafał Demczuk, syn zasłużonego i więzionego działacza „Solidarności”, inicjator prawnej usługi Direct Access. Byliśmy pod porażającym wrażeniem ich profesjonalizmu i pozostaniemy ich dozgonnymi dłużnikami.

Grzegorz Małkiewicz

English translation

IN THE HIGH COURT OF JUSTICE  QUEEN'S BENCH DIVISION/APPROVED JUDGMENT
www.bailii.org